Zamanın Eskicisi

Sarmalı

Yıldızlar olmalı

Gökyüzünde

Gece olmalı

Tatlı bir manolya

Kokmalı 

Karanlık…

Tüy kadar hafif

Tül kadar ince

Sarmalı insanı

Sarmalı

zaman

Güz

Güzdür

Yangın yeri toprak

Ne deniz, ne ay

Ne insan, ne tanrı

Kurtulamaz güzden

Uyuyamaz kimse

Yanarken yaprak

Bıçak

Eyy kınından çıkan bıçak

Sıcak eti kesip de 

Tatlı canı yakıp da

Ta yüreğe dokunan 

O amansız düşman

Eyy insanın bileği

Bıçağı dost edinen

Uyandırıp uykusundan

Taş üstünde bileyen

Saplayıp da bedene

Can içre can kesen

Kan üste kan döken

Döşediğin bu yolda

Yürüyeceksin sen

Açtığın bu kapıya

Zincirlenecek olan

Sen

Ah bir bilebilsen

Kurşun

Çıkınca bir kurşun yola

Menzili yürek olunca

Delince teni sıcak

Yarılır arşta bir yerlerde

Yarılır kara toprak

Başlangıç

Buğdaylı bir tarlaydın

Zamanın saklısında

Orak vurup dalına

Devirdim başakları

Ayırıp kabuğundan

Daneleri savurdum

Üfleyip rüzgârımı

Ufuk üzre topladım