Bir Çift Göz

Uzun uzun düşündüm 

Geceydi, yıldızlıydı gökyüzüm

Ne zaman ki aklıma düştü

Aklıma düştü senin yüzün

Dağılıp gitti hüznüm

Ah be iki gözüm...

İki Gözüm -2

Tutuşmuştuk elele

Çağlar geçti üstünden

Kapatıp gözümüzü hileye

Atlamıştık uçurumdan

Düştük düştük seninle

Parça pençik etimiz

Buluştuk tek alemde

Artık düğündür ölüm

Nikahınsa hep bende

İki Gözüm -3

Neyim varsa hep sende

Bir çift göz, bir yemin

Bir de mücevherlerin

İki Gözüm -4

Yasasıdır hayatın sevmek ve sevmek ve sevmek

Kimi, diyen cahildir

Cananı bulmak için

Bilmek gerektir bilmek

Ve bilmek ve bilmek

İki Gözüm -5

Duruyordum pencerede

Uykuluydu toprak

Uykuluydu ay

Uykuluydum ben de

Rüzgar esti aniden

Dağıldı saçlarım,

Düştü uyku gözümden

Bildim ve ürperdim

Nefesindi bende esip

Beni kendimden geçiren

İki Gözüm -5

Bir yanım yürüyüp gitti

Kaldı bir yanım

Bir yanım aştı dağları

Tanıdı zirvelerde karları

Bir yanım oturuyor hala

Kurulmuş son masada

Seninle karşılıklı

Azacıktan çoğa doğru

Şaraplı

İki Gözüm -6

Kırbaçlayıp zamanı

Yaşıyorum doludizgin

Bir küheylan sırtı sevdam

Uçuyorum gül benizlim

Sesindir varır yanıma

Sorarım nerde ateş

Nerde kor yangın nerde

Cevap verir hafifmeşrep

Elinle koyduğun yerde

İki Gözüm -8

Alevim, suyum, ovayım

Ateşli, coşkun, ot ocak

İnsanım, çocuğum, kadınım

Bir kınalı yapıncak

Gelir saçından bir tutam

Bir tutam gri lale

Siner kokusu göğsüme

Alazlanır yanarım

İki Gözüm -12

Yürüyüp gidiyorum

Arkamda kalıyor dünya

Kaç ekmek bana yazılmış

Kaç zeytin, kaç lapsana

Gönlün köşkü evimdir

Evindesin gönlümde

Yürüyüp gidiyorum 

Bulutları gözlüyorum

İndi inecek yağmur

Çok iyi biliyorum

Kaç damla yazılmış alnıma

Kaç gün doğumu

Kaç gün batımı sonra

Yürüyüp gidiyorum

Gönlün köşkü evimdir

Evimi özlüyorum

İki Gözüm -15

Bir uykuydu uyandım

Mis ambere boyandım

Yolum buldum yürüdüm

Bin alemi dolandım

Sabahım sensin 

Akşamım sen

Varlığım sensin

Yokluğum sen

Bildim, anladım

İki Gözüm -1

Bir bulanık suydu aklım

Dalgalandım dalgalandım

Geldin öptün yüreğimden

Yüzüm gözüm ıslandım

Dupduru bir suyum artık

Yürüyorum yolumu

Kah köpürüp çağlayarak

Kah uykuya ninni diye

Mırıl mırıl şırlayarak

İki Gözüm

Bin kat üstündeyim yerin
Bulutlar yastık başıma
Bin kat altındayım yerin
Toprak yataktır bana
Sen geçiyorsun gözümden
Gözüm yoldur ince uzun
Seni getiren bana

Büyük Şehrin Yalnızlığı Ağırdır

Hiçbir yalnızlık büyük şehirde yaşayan insanları ezen yalnızlık kadar ağır değildir. Büyük şehirler, apartmanlar, gökdelenler ev olamadı, olamaz insanoğluna. O yüzdendir çağlarca insanlık yolunda büyüyen insanın hızla küçülmesi. O yüzdendir insanın insanlığından eksilmesi. Büyük şehir insanı bin yıl da yaşasa göçmendir olduğu yerde. Büyük şehrin yerlisi olunmaz, çünkü beton "yer" sayılmaz. Toprakla birlikte köklerini, tarihini, masallarını, türkülerini kaybeden insan artık belleği silinmiş, insani özellikleri belki bir daha ortaya çıkarılamayacak derecede sindirilmiş kayıp insandır. 

Büyük şehrin korkuları da büyüktür. Kemirir insanı. Sokağa adım atmakla varlığından uzaklaşmak bir olur. Onca birbirine yabancı kalabalık arasında kendi varlığını nereye koysan olmaz. Şu yanından geçen sana benzemiyor. Arkandan gelen de. Önünde giden yedi kat yabancı. Kimseye merhaba demeden yürüyebilirsin saatlerce hatta günlerce. Kendini küçültürsün mecburen. Bir "hobi" grubuna dahil olursun ve varlığını hissetmeye çalışırsın. Az çok birbirine benzeyen insanlar olmasını umut edersin. Ama değildir. Değildir çünkü her yalnızlık kendine benzer ve yalnızlık ortaklaşılabilen bir şey değildir. Aslında yalnızlık düşman da değildir. Ancak yalnızlığa mahkum kılınmış insan şakası yok kanserdir. İnsanın insana olan korkusunu ve güvensizliğini besler, büyütür ve onulmaz bir hale getirir büyük şehir. Yalnızlık ve tedirginlik, tedirginlik korku biriktirir çünkü. Birikmiş korkunun sonucu öfkeyle boğulmaktır. Kimi sessizce kendi öfkesinde, öfkesinin dahi farkına varmadan boğulup gider. Kiminde patlar öfke. O zaman kişi bu güne kadar adını koyamadığı, simasını bilemediği, sesini tanımadığı düşmanına zehrini kusmak için somut bir hedef arar. Arar ve bulur. İşsizlerdir, köyden gelenlerdir der. Kendinin de yirmi, otuz, kırk yıl önce köyden geldiğini unutarak. Tinerci çocuklardır der. En masumu suçlu ilan ettiğinin hiç ayırdında olmayarak. Kulağına mutlaka çok eskiden üfürülmüş bir alevi, komünist, solcu, orospu, kötü kadın, iç düşman, hain vs öcüsü vardır. Çıkar gelir belleğin katman katman altından, ete kemiğe bürünür ve cinayet işlenir. Budur büyük şehirlerde toplu olarak ama toplum olamayarak yaşamanın sonu.