"İnsan doğmayı biliyor amma ölmeyi bilmiyor" dedi annem. Sonra içini çekti. "Ehh" dedi, "napalım, öleyim deyince ölünmüyor."
"Kendi doğumumuzu da bilmiyoruz anne" dedim. "Sadece uyumayı ve yaşamayı biliyoruz. Yatınca uyuyoruz, uyku güzel. Kalkınca yaşıyoruz, hayat güzel. O kadar. Gerisi için bir şey yapmamız gerekmiyor" dedim.
Yüzü aydınlandı, "e bu güzel" dedi annem.
O gece rahat uyuduk, ikimiz de.