Ay’a bıraktım kendimi
Yetmedi
Bir şey azdı, bir şey yarım
Ve eksik ve anlamsız.
Göğe bıraktım kendimi
Reddetti.
Alıçla küsüşmüş
Zeytine kırılmış
Dünyaya tükürdüğüm günlerdi.
Hayat mecburiyet
Zaman kocaman bir boşluk
İnsan da çok değersizdi.
Yağmur sonrasına bıraktım kendimi,
Toprak kokusu annem gibiydi.
Damlacıklar sayısız,
Ve neminde, gözyaşından
Ödünç alınmış garip bir keder
Gizliydi.
“Dünya badem olsa.”
Diye fısıldadı şair.
Tam o anda, kulağıma.
Dünya badem olsa ha!
Dünya badem olsa,
Evren de tuz,
Dedim ben de.
Batırır onu da yeriz,
Yer bitiririz nihayette.