Bir türlü bitmek bilmeyen, insanın içini ezen, batmak bilmeyen, saldırgan bir güneşin tepemizde sallanıp durduğu o uzun günlerden birindeyiz yine. Dünya, ıslak, sıcak, terli, tozlu bir aleme yuvarlandı sanki. Hani döne döne vardı sanki bir yere. Bu yerde mevsimler yok, bu yerde yağmurlar yok, mavi gök yüzüne sere serpe dağılmış bulutlar yok... Burası sürgünlerin yeri olmalı. Burası, olsa olsa... gurbet olmalı.

soğuk -1

soğuk -1

kocamandı gözlerin

kocaman yüreğin

geldin ısındı içim

gidiverdin apansız

buz kesti evim

hazin

ah ne hazindir solması gülün

açması tomurcuğun ne hazin.

açmasa solmayacak oysa

gene de açar ve yaşar dipdiri

gün doğumundan gün batımına

soğuk

koyduğun gibi

kor parçamı

avuçlarıma

alıp, gittin

uzaklara

uzak düşünceler...

kimse başını kaldırıp bakmazsa gökyüzüne, gökyüzü neden masmavi olsun ki. neden yüklensin bulutlarla. neden şenlensin kuş çığlıklarıyla. kimse kaldırıp başını dikmez ise gözlerini ufuğa, görmezse kızıl kıyamet doğuşunu, batışını güneşin, uzağın yakını, gecenin gündüzü, karanın akı doğurduğunu bilmez ise neden dönsün ki dünya. kimse kaldırıp başını bakmaz ise enginlere, görmez ise denizin tuzunu, suyunu... görmez ise dalganın coştuğunu bazen de uyuduğunu, neden ada olsun ki ülkemiz, neden nennilesin bizi deniz.